Burunduki nazywane są również wiewiórkami syberyjskimi lub po prostu wiewiórkami ziemnymi. Ładne i o ciekawym trybie życia, nie nadają się niestety dla małych dzieci.

Środowisko naturalne burunduków

Burunduki zamieszkują północną część Azji, od centralnej Rosji poprzez Chiny, Koreę do Japonii, centralną i wschodnią Europę oraz Amerykę Północną.

Wygląd burunduków

Burunduki dorastają do około 30 cm (wliczając w to puszysty ogon).

To bardzo ładnie gryzonie. Z wyglądu bardzo przypominają naszą rodzimą wiewiórkę z tym, że natura wyposażyła je w brązoworude futerko w czarne i białe pasy na grzbiecie i pyszczku.

Ciekawostką jest to, że posiadają torby policzkowe, podobnie jak chomiki, w których przenoszą pożywienie.

Długość życia burunduków

Burunduki żyją około 5 lat.

Zachowanie i wymagania burunduków

Burunduki prowadzą dzienny tryb życia. Potrafią wspinać się na drzewa, jednakże większość czasu spędzają na ziemi, a za swoje mieszkanie obierają wykopane przez siebie nory. Wydają podobne do ćwierkania ptaków dźwięki, którymi ostrzegają się wzajemnie przed niebezpieczeństwem

Wiewiórki syberyjskie po oswojeniu są przyjacielskie, jednak nie należą do szczególnych pieszczochów i za przytulaniem nie przepadają. Ponadto dużo trudniej jest je oswoić niż takiego chomika na przykład. Z tego powodu nie są polecane dla dzieci.

Dla burunduków najlepiej przeznaczyć dużą klatkę, taką jaką kupujemy dla szynszyli. Rzecz jasna, im jest ona większa, tym lepiej. Wyposażeniem będzie: domek do spania, miseczka (najlepiej porcelanowa) na jedzenie, poidło, półki i konary drzew. Dno klatki wykładamy ściółką dla gryzoni i królików.

Żywienie burunduków

Wiewiórki ziemne są wszystkożerne. W naturze prócz owoców czy nasion zjadają również owady, a nawet niewielkie kręgowce, np. jaszczurki.

W domu podajemy burundukom dobrej jakości pokarm dla gryzoni, słonecznika, zioła, zieleninę, orzechy, warzywa i owoce. Dietę urozmaicamy białym serem, gotowanym mięsem i larwami mącznika.

W klatce umieszczamy również kostkę wapienną.

Rozmnażanie burunduków

W naturze okres godowy przypada na wiosnę i lato a ciąża trwa od 4 do 5 tygodni. Po tym czasie samica burunduka rodzi od 4 do 8 młodych.

Po urodzeniu młode wiewiórki syberyjskie są ślepe i gołe. Matka karmi je przez około 40 dni, ale oddzielić możemy je dopiero po 3 tygodniach.

Miejsce burunduków w świecie zwierząt

Burunduki są bliżej spokrewnione z susłami niż naszymi wiewiórkami.

Królestwo: zwierzęta
Typ: strunowce
Podtyp: kręgowce
Gromada: ssaki
Podgromada: ssaki żyworodne
Szczep: łożyskowce
Rząd: gryzonie
Rodzina: wiewiórkowate
Rodzaj: Tamias
Gatunek: Tamias sibiricus (burunduk)

Tekst: Jacek P. Narożniak
Zdjęcie: Fotolia.com