Zrób wyjątkowe zakupy w promocji Wakacje Cenowe Last Minute w dowolnym sklepie stacjonarnym Kakadu Zoo i dodatkowo wygraj jeden z pięciu voucherów o wartości 2 000 złotych na wyjazd ze swoim...
Pirenejski pies górski to duży, majestatyczny zwierzak, obdarzony silnym instynktem obronnym. Jak sama nazwa wskazuje, rasa ta wywodzi się z Pirenejów, gdzie hodowano ją do pilnowania stad owiec. Dziś jednak zwierzaki te coraz częściej pełnią rolę psów rodzinnych. Co warto wiedzieć o tej wyjątkowej rasie i czy pirenejski pies górski to zwierzę dla każdego?
Pirenejski pies pasterski, przez Hiszpanów zwany mastifem pirenejskim to rasa o długiej i ciekawej historii. Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Pirenejów – pasma górskiego położonego na granicy Francji i Hiszpanii. Pasterze wypasający stada kóz i owiec na tamtejszych stokach wykorzystywali podobne psy przez całe tysiąclecia. Wykopaliska i odnalezione tam skamieniałości dowodzą, że najdawniejsi przodkowie rasy zamieszkiwali Pireneje już między 2000 a 1000 r. p.n.e.
Z czasem te majestatyczne czworonogi zyskały uznanie również w oczach francuskiej arystokracji. Początkowo stróżowały przy dużych posiadłościach ziemskich, ale w końcu trafiły na sam dwór. Król Ludwik XIV nadał pirenejczykowi tytuł Królewskiego Psa Francji, czym przyczynił się do rozsławienia tej rasy w kraju i na świecie.
W 1824 roku psy pirenejczyki dotarły w końcu do Stanów Zjednoczonych. Stało się tak za sprawą markiza de La Fayette, wielkiego miłośnika tej rasy, biorącego udział w wojnie o niepodległość. Z kolei w latach 1885-86 zarejestrowano rasę w brytyjskim Kennel Clubie. Ogólny wzorzec rasy powstał jednak dopiero w 1923 roku, a na listę FCI wpisano ją 2 lipca 1959 roku.
Zgodnie z klasyfikacją Międzynarodowej Federacji Kynologicznej pies ten należy do grupy 2 pinczerów, sznaucerów, molosów i szwajcarskich psów do bydła. Zalicza się go do sekcji 2.2, czyli molosów typu górskiego. Dokładny opis rasy można znaleźć pod numerem 137. Oto najważniejsze informacje z klasyfikacji rasy pirenejski pies górski:
Pirenejczyk to majestatyczny, dobrze zbudowany pies, przykuwający uwagę swoimi rozmiarami. Dorosłe samce osiągają nawet do 80 cm wysokości, przy wadze wahającej się w granicach 50-60 kg. Samice są nieco mniejsze – ich wzrost zgodnie ze wzorcem powinien wynosić do 75 cm, a waga od 45 do 55 kg.
Głowa górskiego psa z Francji jest niewielka w stosunku do reszty ciała. Kufa powinna być krótsza od mózgoczaszki, uszy nieduże, trójkątne i osadzone na wysokości oczu. Oczy migdałowe i lekko skośne. Charakterystyczną cechą rasy są tak zwane wilcze pazury, czyli podwójne szpony na tylnych łapach. Nie zdarza się to jednak u wszystkich psów i nie jest wymagane przez klasyfikację związków kynologicznych.
Mimo swoich gabarytów owczarki pirenejskie poruszają się z niezwykłą gracją i lekkością. Największą ozdobą przedstawicieli tej rasy jest sierść – długa, gęsta i przylegająca do ciała. Nieco dłuższe włosie na szyi tworzy charakterystyczną kryzę, a na ogonie pióropusz. Najczęściej spotykane jest umaszczenie białe, ale można spotkać też pirenejczyka z szarymi, żółtymi lub borsuczymi plamami na głowie, tułowiu i u nasady ogona.
Pirenejski pies górski słynie ze swej niezależności i skłonności do ignorowania poleceń opiekuna. Ile w tym prawdy? Trzeba pamiętać, że charakter dzisiejszych pirenejczyków jest pokłosiem setek lat pracy przy pilnowaniu kóz i owiec. Rasę ukształtowano tak, aby była w stanie samodzielnie stróżować wokół dużych stad, na niebezpiecznym górskim terenie. Psy te spędzały więc wiele czasu z dala od człowieka i nie raz musiały samodzielnie podejmować decyzje, pod wpływem zagrożenia czy potrzeb stada.
Praca hodowców sprawiła oczywiście, że dzisiejsze pirenejczyki chętnie pracują z człowiekiem, jednak wciąż pozostają samodzielnymi i niezależnymi indywidualistami. W związku z tym szkolenie tych psów nie należy do łatwych. Owczarek pirenejski potrzebuje konsekwentnej nauki i doświadczonego opiekuna, którego będzie mógł uznać za swojego przewodnika. Najchętniej pracuje z człowiekiem, któremu ufa, więc ważne jest zbudowanie z nim silnej, bliskiej relacji, opartej na wzajemnym szacunku.
Mastif pirenejski jest przede wszystkim rasą użytkową, ale doskonale odnajduje się również w roli towarzysza całej rodziny. Potrafi być przyjazny i łagodny, jednak wyłącznie wobec swoich bliskich. W stosunku do obcych zachowuje chłodny, pełen nieufności dystans, a jeśli wyczuje zagrożenie, może zaatakować.
Psy tej rasy przywiązują się do swoich rodzin, ale nie są szczególnie wylewne w okazywaniu uczuć. Charakter pirenejskiego psa górskiego można określić jako zrównoważony. Cechuje go spokój, cierpliwość oraz silne poczucie odpowiedzialności za ludzi lub zwierzęta, którymi się opiekuje. Pirenejczyk jest niezwykle łagodny wobec dzieci oraz mniejszych zwierząt, na przykład kotów.
Duży pies pirenejski idealnie sprawdzi się w roli stróża i obrońcy. Zdecydowanie potrzebuje terenu, który będzie mógł patrolować i bronić przed intruzami. Co ciekawe, zwierzaki te nie należą do szczekliwych. Na ogół zachowują ciszę, a odzywają się jedynie wtedy, gdy wyczują jakieś niebezpieczeństwo. Dobrze ułożone i socjalizowane nie są agresywne, jednak w obronie swej rodziny nie zawahają się zaatakować.
Pirenejski pies górski to zwierzak stosunkowo zdrowy i odporny na choroby. W końcu przystosowano go do pracy w trudnych warunkach pogodowych, a stróżując przy stadach nie raz musiał stawiać czoła drapieżnikom, takim jak wilki czy kojoty. Pirenejczyk jest więc psem silnym i odpornym na większość chorób, a ekstremalne warunki pogodowe nie robią na nim większego wrażenia.
Niestety, ze względu na swoje gabaryty pirenejski pies górski może cierpieć na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych. Jak większość ras olbrzymich może też mieć też tendencję do zapadania na skręt żołądka. Innymi chorobami typowymi dla rasy jest polineuropatia z porażeniem krtani oraz syndrom Wobblera.
Pirenejski pies górski, zaliczany do grona ras olbrzymich, powinien pozostawać pod szczególną kontrolą weterynaryjną w ciągu pierwszych dwóch lat życia. Kontrola ta dotyczy głównie sposobu żywienia szczeniąt. Karma nie może być zbyt kaloryczna, ponieważ nadwyżka energii w okresie dorastania mogłaby doprowadzić do przyspieszonego wzrostu i szeregu związanych z tym powikłań, z dysplazją stawów włącznie.
Pirenejczykowi należy podawać jedzenie częściej, ale w mniejszych porcjach. Taki sposób żywienia powinien uchronić go przed skrętem żołądka. Zalecanym modelem żywienia dla pirenejskiego psa górskiego jest dieta BARF lub jadłospis oparty na wysokiej jakości karmie bytowej. Decydując się na tę drugą opcję, warto wybierać karmy dla psów ras dużych i olbrzymich. W ich składzie znaleźć można większą dawkę glukozaminy i chondroityny, czyli substancji poprawiających kondycję stawów i wspomagających ich regenerację. Sucha karma dla psa pirenejczyka musi zawierać także cenne kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6. Składniki te regulują pracę układu nerwowego, a ponadto poprawiają wygląd i kondycję skóry oraz sierści czworonoga.
Gęsta sierść to prawdziwy atut i ozdoba pirenejczyków. Niestety jej pielęgnacja może okazać się trudna i bardzo czasochłonna. Pupila należy wyczesywać regularnie, przynajmniej raz w tygodniu. Najlepiej sprawdzi się do tego szczotka dla psa, z gładko zakończonymi szpilkami. Dzięki niej sierść będzie gładka i miękka w dotyku. Z kolei podszerstek psa należy wyczesywać za pomocą specjalnego zgrzebła, aby nie dopuścić do jego filcowania.
Warto dodać, że psy te zmieniają sierść dwa razy do roku, a ilość gubionego futra w okresie linienia może stanowić poważny problem. W tym czasie należy więc podwoić wysiłki i systematycznie wyczesywać martwe włosy za pomocą grzebienia lub furminatora.
Co ciekawe, sierść psa pirenejskiego ma skłonność do samoczyszczenia, więc częste kąpiele raczej nie są potrzebne. Trzeba jednak pamiętać, że psy te lubią tarzać się w błocie i śniegu. Wtedy kąpiel będzie wskazana. Pamiętajmy tylko by używać kosmetyków dedykowanych konkretnemu, jasnemu rodzajowi sierści.
Pirenejczyk sprawdzi się zarówno jako pies stróżujący, jak i pies towarzysz dla rodziny. Zdecydowanie nie nadaje się jednak do życia w mieście i małym mieszkaniu. Ten olbrzym najlepiej będzie czuł się w domu z ogrodem, który będzie mógł patrolować i obserwować z niego całą okolicę. Jako pies silny i wytrzymały może mieszkać w ogrodzie i kojcu, ale należy zapewnić mu wygodną, ciepłą budę oraz legowisko dla psa.
Ze względu na swój silny, niezależny charakter nie jest to pies odpowiedni dla niedoświadczonych opiekunów. Szkolenie pirenejczyków bywa trudne, a błędy popełnione na tym etapie mogą skończyć się poważnymi problemami w przyszłości. Dobrym rozwiązaniem jest zapisanie pupila do psiej szkoły lub przedszkola dla szczeniąt, gdzie od początku będzie mógł uczyć się zasad posłuszeństwa.
Pirenejski pies górski potrzebuje konsekwentnego szkolenia, ale i uwagi ze strony swego właściciela. Źle socjalizowany może mieć tendencję do ucieczek i podkopywania ogrodzenia. Aby uniknąć takich problemów w przyszłości, należy od początku pracować nad relacją z psem i zapewnić mu stały kontakt z jego rodziną. Więź warto wzmacniać poprzez wspólne zabawy i pieszczoty. Pies przywiązany do swego opiekuna i terytorium nie odstąpi go na krok!
Mówi się, że pirenejski pies górski to jeden z najdroższych psów na świecie. W Polskich hodowlach zrzeszonych w Związku Kynologicznym cena szczeniaka może wynosić od 3500 do nawet 5000 złotych. Biorąc pod uwagę wysokie koszty utrzymania, wynoszące około 300-500 złotych miesięcznie, można przyjąć, że hodowla pirenejczyka w domu rzeczywiście jest dość kosztowna. Oczywiście ceny szczeniaków zależą od wielu czynników i każda hodowla ustala je indywidualnie. Najwięcej kosztują maluchy po rodzicach, z rodowodem, kompletem badań i testów psychologicznych. Wyższa cena może dotyczyć także młodych o wyjątkowym, rzadziej spotykanym umaszczeniu lub po rodzicach z sukcesami na wystawach psów rasowych.
Decydując się na zakup psa rasowego, warto poszukać dobrej, sprawdzonej hodowli, zarejestrowanej w ZKwP (Związku Kynologicznym w Polsce). Warto mieć na uwadze, że tak zwani pseudo hodowcy, niemający doświadczenia w rozmnażaniu psów lub robiący to wyłącznie dla pieniędzy, narażają swoje psy na różnego rodzaju choroby. Często rozmnaża się w nich psy obciążone wadami genetycznymi, a mioty przetrzymuje w złych warunkach. Dlatego zgłaszając się do hodowcy, zawsze należy domagać się okazania rodowodów rodziców oraz metryki szczeniąt.
Pirenejskie owczarki górskie to psy wymagające, znane z silnej osobowości i dużej niezależności. Trudno zaskarbić sobie ich zaufanie, ale raz oswojone potrafią stać się wiernymi przyjaciółmi na dobre i na złe. Nie są to jednak psy dla każdego, więc zakup pirenejczyka powinien być zawsze świadomą i dobrze przemyślaną decyzją.
Zrób wyjątkowe zakupy w promocji Wakacje Cenowe Last Minute w dowolnym sklepie stacjonarnym Kakadu Zoo i dodatkowo wygraj jeden z pięciu voucherów o wartości 2 000 złotych na wyjazd ze swoim...
Psiak to przyjemny domowy towarzysz, zdarzają się jednak sytuacje, w których swym właścicielom przysparzać może on nieco problemów. O przyjemnych i upływających w spokoju rodzinnych obiadach zdołałeś już zapomnieć? Nic...
Przygotowanie pupila na wystawę wcale nie jest proste. Wymaga nie tylko dopełnienia licznych formalności, ale też odpowiedniej pielęgnacji zwierzaka i tresury. To ostatnie może okazać się najtrudniejsze i z pewnością...
Odpowiedź na pytanie, dlaczego pies merda ogonem wcale nie jest taka prosta, jakby się to z pozoru wydawało. Merdanie wcale nie jest równoznaczne z tym, że nasz zwierzęcy przyjaciel jest...
