Parwowiroza psów jest bardzo zaraźliwą chorobą wirusową rozpowszechnioną na całym świecie. Wirus, który ją wywołuje jest odporny na warunki atmosferyczne i poza organizmem w temperaturze pokojowej żywiciela może przetrwać do pół roku, a zamrożony wiele lat.

W jaki sposób psy zarażają się parwowirozą?

Pies może zarazić się parwowirozą poprzez bezpośredni kontakt z chorym osobnikiem albo pośrednio. Psy chore lub takie, które przechodzą zakażenie bezobjawowo wydalają bowiem z kałem ogromne ilości wirusów, które zanieczyszczają trawniki. Bardzo łatwo możemy chorobę zawlec do domu, przenosząc parwowirusa na butach lub ubraniu, dlatego zagrożone są nawet zwierzęta nie wychodzące na dwór.

Objawy i przebieg parwowirozy u psów

Parwowiroza może mieć dwie formy: sercową i jelitową. Pierwsza występuje u bardzo młodych szczeniąt i zwykle prowadzi do ich szybkiej śmierci. Najczęściej mamy do czynienia z postacią jelitową.

Parwowirus namnaża się w szybko dzielących się komórkach, po czym przedostaje się do układu pokarmowego. Jego obecność w jelitach powoduje uszkodzenie nabłonka, co sprzyja wtórnym zakażeniom bakteryjnym. Początkowo pies traci apetyt i energię, później zaczyna wymiotować i dostaje biegunki, co jest skutkiem uszkodzenia przewodu pokarmowego.

Wymioty i biegunka są bardzo charakterystycznymi objawami choroby. Zwierzę wymiotuje żółcią i krwią, a wydalany kał jest wodnisty i cuchnący. Ostateczna diagnoza stawiana jest jednak na podstawie laboratoryjnych badań, ponieważ wspomniane objawy mogą dotyczyć innych niż parwowiroza chorób, np. koronawirozy, niedrożności jelit, jelitowej formy nosówki, zarobaczenia, itd.

Leczenie i zapobieganie parwowirozie u psów

Silne wymioty i biegunka szybko prowadzą do odwodnienia organizmu psa, dlatego ważnym elementem leczenia jest podawanie kroplówek, które uzupełniają utracone płyny i wyrównują poziom elektrolitów. Ponieważ w pierwszym etapie leczenia stosuje się bezwzględną głodówkę, podaje się również glukozę i inne preparaty odżywcze. Zaleca się także stosowanie leków przeciwbakteryjnych, ze względu na możliwość wtórnych zakażeń, a czasami leków przeciwkrwotocznych, przeciwbólowych i rozkurczowych i przeciw pasożytniczych. Po ustąpieniu wymiotów i biegunki konieczne jest przestrzeganie lekkostrawnej diety.

Zapobieganie parwowirozie polega na profilaktycznych szczepieniach. Pierwszą szczepionkę zaleca się podawać szczeniętom w wieku około 6 tygodni, kiedy spada nabyta z mlekiem matki odporność. Szczepienie należy powtórzyć dwukrotnie, w 9 i 12 tygodniu życia. Jeśli chodzi o dorosłe psy, to producenci szczepionek zalecają wykonywanie szczepień co roku, wielu jednak lekarzy weterynarii jest zdania, że wystarczy robić to co 2 lata.

Tekst: Jacek P. Narożniak
Zdjęcie: Fotolia.com