Alergia na sierść ukochanego pupila to zawsze spory problem. Wiele osób nawet nie zdaje sobie sprawy, że mogą być uczulone, dopóki nie przygarną do domu psiaka lub mruczka. Aby uniknąć kłopotów i rozczarowania, warto zawsze zrobić testy na alergię, zanim zdecydujemy się na pupila. Można też próbować się odczulać, w przypadku słabszej alergii taka metoda potrafi pomóc i to długofalowo. Czy jest jeszcze jakaś możliwość? Tak. Warto wybrać takiego psiaka, który ma włosy zamiast sierści, dzięki czemu okaże się o wiele mniej uczulający. Oczywiście należy pamiętać, że nie tylko sierść uczula, ale także pazury, naskórek, czy nawet – w przypadku gadów lub ptaków – łuski i pióra. Jeśli jednak już wiemy, że jesteśmy alergikami, zawsze warto przygarnąć psiaka takiej rasy, która uchodzi za bardziej hipoalergiczną.

Alergia na sierść psa – na czym polega?

Alergia na sierść psiaka lub mruczka to tak naprawdę duże uogólnienie i skrót myślowy, futro bowiem jest tylko jednym z alergenów. Tak naprawdę u pupila uczula nas białko, a ono jest obecne także w ślinie, łoju, pocie, naskórku, a nawet w moczu. Tego rodzaju białko jest rozsiewane po mieszkaniu, kiedy psiak się przemieszcza, drapie czy kładzie na czymś. Ponieważ najbardziej widocznym śladem po bytności pupila są właśnie kłaczki sierści, to z nimi utożsamiamy alergię, a nie z białkiem.

Nie trzeba przytulać się do zwierzaka albo go głaskać, żeby zareagować alergicznie na dane białko. W domu, gdzie przebywa pupil, alergeny rozsiane są na dywanach, meblach, kocach czy ubraniach. Najbardziej wrażliwi mogą dostać alergii od przebywania w towarzystwie kogoś, kto ma na sobie białko psiaka lub mruczka, zwierzak nie musi być zatem obecny. Alergeny dobrze też łączą się z cząsteczkami kurzu i w ten sposób mogą „fruwać” po każdym pomieszczeniu, gdzie przebywa kudłacz.

Alergia na sierść psa – objawy

Alergia na sierść to inaczej reakcja układu odpornościowego osoby uczulonej na konkretne białko. System odpornościowy traktuje takie białko jako zagrożenie i uruchamia systemy obronne, przede wszystkim poprzez wzmożoną produkcję śluzu. W związku z tym najczęstszymi objawami alergii są:

•  katar
• kaszel
• chrypa
• kłopoty z oddychaniem

Widać zatem, że najmocniej i najczęściej na alergeny reaguje układ oddechowy. Jeśli uczulenie jest bardzo silne, mogą pojawić się silne duszności i skurcz mięśni oskrzelowych. To niebezpieczne.

Pozostałe objawy alergii są związane z reakcjami skórnymi oraz reakcjami śluzówki, przede wszystkim tej zlokalizowanej w okolicach twarzy. Do popularnych objawów zalicza się:

• swędzenie, opuchnięcie lub zaczerwienie oczu
• świąd skóry
• rumień
• wysypkę
• pokrzywkę

Czasami zdarza się, że alergia wywoła także mniej oczywiste objawy, takie jak nudności, ból głowy czy zawroty głowy. W skrajnych przypadkach dochodzi do wstrząsu anafilaktycznego, czyli nagłego i bardzo niebezpiecznego gwałtownego obniżenia się ciśnienia krwi.

Alergia na sierść psa – leczenie

Czy alergię można wyleczyć? To zależy, przede wszystkim od jej siły oraz częstotliwości kontaktów z alergenem. O ile w alergiach pokarmowych można po prostu nieco zmienić dietę, o tyle przy alergiach wziewnych (środowiskowych) uniknięcie uczulających białek jest o wiele trudniejsze. A jeżeli mamy w domu psiaka i nie wyobrażamy sobie, aby się go pozbyć, to mamy podwójnie pod górkę.

Co możemy zrobić? W zależności od objawów można stosować maści (skóra), specjalne krople (oczy) albo leki przeciwhistaminowe (oddychanie), które rozszerzą oskrzela. Trzeba jednak pamiętać, że to środki doraźne, które nie wyleczą nas z alergii.

Możemy zdecydować się też na odczulanie, ale nie zawsze przynosi ono spektakularne efekty. Najmocniejsze będą w przypadku odczulania dzieci.

↓ KOSMETYKI DLA PSÓW ↓

Alergia na sierść psa. Czy wszystkie psy uczulają tak samo?

Nie, najgroźniejsze dla alergików są te rasy psiaków, które linieją, czyli kilkukrotnie mocniej rozsiewają swoje białko wraz z sierścią. Dlatego najlepszym wyborem dla uczuleniowców są rasy kudłaczy z włosami zamiast tradycyjnej sierści. W ten sposób ryzyko alergii znacznie się obniży (choć nie wykluczy).

Co ciekawe, wiele zależy też od płci psa i jego wieku. Statystycznie bardziej uczulają samce (to kwestia hormonów) oraz zwierzaki w podeszłym wieku, które mają suchą, łatwo łuszczącą się skórę. Gubią też więcej sierści.

Rasy psów z włosami

Trzeba pamiętać, że pielęgnacja włosów u psa wymaga nieco przygotowania i wiedzy. Tak jak u ludzi, włosy kudłaczy rosną cały czas (trzeba je podcinać), są delikatniejsze i bardziej łamliwe, nie chronią dobrze przed zimnem, mogą się łatwo kołtunić, a do tego częściej się przetłuszczają.

Rasy psów z włosami (od małych do dużych):

Yorkshire terier

Lubiane i bardzo często spotkane na spacerach. Choć małe ciałem, są wielkie duchem – to psy łowieckie i muszą się porządnie wyszaleć. Bywają dosyć głośne. Nie można ich traktować jak zabawek.

Maltańczyk

Maltańczyki mają piękną, śnieżnobiałą okrywę włosową, o którą trzeba porządnie dbać. Są spokojne i bardzo towarzyskie, idealnie nadają się do wychowywania z dziećmi.

Shih tzu 

Niezależne, piękne i mające mnóstwo energii. Są bezkonfliktowe: dogadają się z dziećmi i innymi zwierzakami. Kochają się bawić.

Pudel

Jedna z najmądrzejszych ras psów! Mają doskonalą pamięć, lubią życie rodzinne i chętnie nawiązują nowe znajomości. Pamiętajmy, że to rasa łowiecka, więc pudel musi się wyszaleć na spacerze. Pudle występują w kilku odmianach: od naprawdę drobnej do dużej, osiągającej 30 kilogramów albo i więcej.

Bokser

Gładkowłose i pozbawione podszerstka. Boksery są ogromnie towarzyskie, lubią się bawić i lubią dzieci. Trzeba jednak pamiętać o regularnej pielęgnacji włosów, bo choć są krótkie, to również bardzo wymagające. 

Sznaucer olbrzymi

Są też odmiany miniaturowe i średnie. Opiekuńczość mają we krwi, ale musimy dobrze je wychować, nauczyć dyscypliny i pozwolić im wyładować energię na spacerze, bo w przeciwnym wypadku staną się nieznośne.

Samojed

Samojedy są tak puszyste, że wyglądają jak puchate kulki. Trzeba je regularnie wyczesywać, aby włosy cieszyły oko. Zaprzyjaźnią się z każdym, nawet ze złodziejem, więc sprawdzają się przede wszystkim jako towarzysze zabaw, a nie psiaki pilnujące. Potrzebują dużo ruchu na świeżym powietrzu.