Szukasz wesołego, energicznego i oddanego psiego przyjaciela o niewielkich rozmiarach, ale sporym temperamencie? Zależy Ci na czworonożnym towarzyszu, który dobrze odnajdzie się nawet w niewielkim mieszkaniu w mieście? Poznaj szpica miniaturowego pomeraniana – wyjątkowego psiaka, który zaskarbił sobie ogromną sympatię ludzi na całym świecie. Przedstawiamy najważniejsze informacje o historii, wyglądzie i charakterze tego sympatycznego czworonoga oraz praktyczne wskazówki na temat jego utrzymania.

Szpic miniaturowy pomeranian – historia rasy

Szpic niemiecki to jedna z najstarszych ras psów. Rodowód tego czworonoga sięga psów torfowych z epoki kamienia i szpiców osady palowej. Szpice niemieckie, do których oprócz pomeranianów zaliczane są: szpice małe, duże, średnie i wilcze, są przodkami wielu współczesnych czworonogów.

Szpic miniaturowy, inaczej pomeranian, powstał prawdopodobnie na drodze selekcji najmniejszych szpiców prowadzonej przez brytyjskich kynologów. Nazwa pomeranian nawiązuje do dawnego określenia Pomorza, uznawanego za miejsce pochodzenia rasy. Choć mały piesek wywodzi się z Niemiec, na jego ewolucję i ostateczny kształt duży wpływ miała brytyjska rodzina królewska. 

Pierwsze wzmianki o szpicach miniaturowych pochodzą z XVIII w. W 1767 r. dwa psy tej rasy sprowadziła do Wielkiej Brytanii królowa Charlotte, żona króla Jerzego III. Pierwszy szpic miniaturowy został zarejestrowany przez AKC w 1898 r., a rasę oficjalnie uznano rok później. Pomeranian zyskał dużą popularność za sprawą królowej Wiktorii, która była wielką miłośniczką rasy. Na okres jej panowania przypada intensywny rozwój rasy połączony z jej miniaturyzacją. Opiekunami szpiców miniaturowych byli również m.in.: Michał Anioł, Isaac Newton, Marcin Luter i Amadeusz Mozart. Za ciekawostkę uchodzi fakt, że psami, które przeżyły katastrofę na Titanicu, były prawdopodobnie szpice miniaturowe. W ostatnich latach jednym z najbardziej znanych psich gwiazdorów stał się pomeranian o imieniu Boo, którego profil w mediach społecznościowych śledziło kilkanaście milionów fanów.

Pies pomeranian – wzorzec rasy

Pomeranian to jeden z najbardziej znanych przedstawicieli ras miniaturowych. Uroczy czworonóg osiąga najczęściej wysokość w kłębie: 20-28 cm i wagę: 2-3 kg. Według klasyfikacji FCI pomeraniany zaliczane są do grupy V (szpiców i psów pierwotnych) i sekcji 4 (szpiców europejskich).

Jak wygląda szpic miniaturowy? Psa rasy szpic łatwo rozpoznać nie tylko z powodu małych rozmiarów, ale również puszystej sierści. Pomeranian ma dwuwarstwową szatę – z wełnistym podszerstkiem i prostym, odstającym od ciała włosem okrywowym. Na szyi sierść tworzy charakterystyczną grzywę. Dużą ozdobą szpica miniaturowego jest też obficie owłosiony ogon, noszony nad grzbietem. U szpiców niemieckich małych i miniaturowych dopuszczalne są różne typy umaszczeń. Do najpopularniejszych kolorów sierści należą m.in.: czarne, białe i pomarańczowe, ale spotykane są również psy o szacie łaciatej lub merle. Szpic miniaturowy ma lisią głowę z charakterystycznym bystrym, zawadiackim spojrzeniem i spiczastymi, blisko osadzonymi uszami.

Szpic miniaturowy – charakter i usposobienie

Chociaż szpic miniaturowy na pierwszy rzut oka może jawić się jako psia maskotka, w rzeczywistości ma zadziorny i silny charakter. Szpic miniaturowy to pewny siebie, żywy, odważny i przebojowy czworonóg, który lubi być w centrum uwagi. Zupełnie nieświadomy swoich małych rozmiarów – nie przejawia lęku nawet w stosunku do znacznie większych od siebie psów. Z natury jest wesoły i serdeczny – zaraża wszystkich dobrym humorem i optymistycznym podejściem do życia.

Pomeraniany to psy pełne energii, zawsze chętne do zabawy. Mimo niewielkich rozmiarów odznaczają się zamiłowaniem do ruchu. Psy tej rasy silnie przywiązują się do właścicieli. Wyjątkowo wierne i oddane –doskonale sprawdzają się w roli psów do towarzystwa. Są na ogół przyjaźnie nastawione do dzieci i innych zwierząt, ale nie znoszą niedelikatnego traktowania. Choć zwykle nie przejawiają agresji, są z natury nieufne w stosunku do obcych i wykazują wobec nich spory dystans.

Mogłoby się wydawać, że małe szpice to wyłącznie psy do towarzystwa. Nic bardziej mylnego. Czujne i szczekliwe czworonogi wykazują dużą chęć do stróżowania. Z pewnością nie omieszkają poinformować całego świata o dostrzeżonych intruzach.

Pomeranian jest psem ciekawskim i inteligentnym. W rankingu inteligencji Stanleya Corena zajmuje 23 miejsce. Należy stale dostarczać mu rozrywek intelektualnych i nowych interesujących bodźców. Pies ten szybko się nudzi – warto więc regularnie wymieniać jego zabawki na nowe. 

Szpice miniaturowe mogą z powodzeniem mieszkać nawet w małej kawalerce. Łatwo adaptują się do życia w mieście. To idealne psy do mieszkania w bloku, które do szczęścia nie potrzebują dużej przestrzeni. Będą dobrymi towarzyszami dla domatorów. Ze względu na duży poziom energii pomeraniany potrzebują jednak regularnych spacerów i odpowiedniej dawki aktywności fizycznej. Ich energię z powodzeniem można jednak rozładować nawet w mieszkaniu – w trakcie zabawy. Szpic miniaturowy może uprawiać psie sporty – np. agility, rally obedience czy dog dancing. 

Pełne temperamentu pomeraniany mają też swoje drugie oblicze. To psy obdarzone dużą wrażliwością i kruchą psychiką, które źle radzą sobie z samotnością. Czasami problematyczna bywa też ich duża szczekliwość.

Hodowla szpiców miniaturowych

Szpice miniaturowe pomeraniany to psy cieszące się dużą popularnością w Polsce i na świecie. W Stanach Zjednoczonych od lat plasują się w czołówce rankingu najpopularniejszych ras psów. Choć na świecie nie brakuje hodowli tych czworonogów, w miotach szpiców rodzi się przeciętnie zaledwie od jednego do trzech szczeniąt.

Psa najlepiej zakupić w renomowanej hodowli. Ile kosztuje pomeranian? Cena szczeniaka z hodowli FCI waha się od 3500 zł do 5000 zł. Z uwagi na mało liczne mioty niewiele hodowli oferuje psy w niższych cenach. Czworonogi po utytułowanych rodzicach często osiągają jednak wyższe ceny – mogą kosztować nawet 10 000 zł.

Żywienie, szkolenie i pielęgnacja psa rasy pomeranian

Jak opiekować się pomeranianem? Oto podstawowe zasady utrzymania tego czworonoga.

Szkolenie

Z uwagi na dużą inteligencję pomeraniany uznawane są za psy łatwe do wyszkolenia. Zdarza się jednak, że są uparte i przekorne. Podczas treningu tych czworonogów najlepiej sprawdzają się metody pozytywne, które świetnie motywują zwierzaki do współpracy. Warto wspomagać się w trakcie treningów przysmakami dla psów. W szkoleniu ważna jest przede wszystkim nauka posłuszeństwa i pozostawania w samotności. Ze względu na skłonność szpica do ucieczek trzeba skupić się na nauce wracania na zawołanie. Należy nauczyć zwierzaka ignorowania mało znaczących bodźców, co zmniejszy prawdopodobieństwo szczekania w odpowiedzi na najmniejszy szmer. Warto wprowadzić jasne zasady i konsekwentnie wymagać ich respektowania – w innym wypadku szpic miniaturowy może próbować przejąć kontrolę w domu.

Warto zwrócić uwagę na odpowiednią socjalizację szczenięcia. Już od młodości psiak powinien być oswajany z ruchem ulicznym, miejskim hałasem, podróżowaniem różnymi środkami transportu czy kontaktami z różnymi zwierzętami i ludźmi. Inteligencję pomeraniana można wykorzystać do nauki sztuczek.

Żywienie

W żywieniu pomeranianów dobrze sprawdzą się uniwersalne karmy dla małych psów, dostosowane do wieku zwierzaków. W diecie czworonogów nie powinno zabraknąć składników korzystnie wpływających na stan skóry i szaty (np. wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, biotyny, cynku), mięśnie i stawy (np. L-karnityny, glukozaminy) oraz zęby (np. ekstraktów roślinnych, polifosforanów). Warto zdecydować się na karmy z formułą dentystyczną czy dermatologiczną. Ze względu na wybredność wielu szpiców karma dla psa powinna odznaczać się dużą smakowitością. Aby uniknąć selektywności w doborze pożywienia, już od szczenięctwa należy przyzwyczajać pupila do spożywania różnych pokarmów.

Aby wspomóc oczyszczanie zębów u pupila, warto karmić go suchą karmą o małej granulacji lub regularnie podawać mu przekąski dentystyczne. Karmienie pieska wyłącznie mokrą karmą nie jest rekomendowane – wilgotne pokarmy można podawać jednak jako przekąski lub w ramach diety mieszanej. Ze względu na szybkie tempo metabolizmu i niewielką objętość przewodu pokarmowego u szpica miniaturowego dzienną dawkę pokarmową warto podzielić na przynajmniej 3 posiłki.

Pielęgnacja

Sierść szpica miniaturowego wymaga starannej pielęgnacji. Zaleca się jej codzienne wyczesywanie przy użyciu gęstej szczotki i grzebienia z długimi igłami. Przydatna może okazać się także szczotka włosiana, która nabłyszczy i doda objętości psiej okrywie włosowej. W okresie linienia, by uniknąć plątania i filcowania się szaty, niezbędne jest wyczesywanie wypadającej sierści. Sierść pomeraniana na ogół nie trzyma brudu, jednak raz w miesiącu warto zafundować podopiecznemu kąpiel. Do mycia psa można używać szamponów dodających objętości lub nawilżających. Należy pamiętać o dokładnym wysuszeniu zwierzaka po kąpieli –wilgoć sprzyja infekcjom skóry i kołtunieniu się sierści.

Szata pomeraniana nie może być golona – zabieg ten często powoduje trwałe zniszczenie jej struktury. Strzyżenie pieska powinno być wykonywane co 1-2 miesiące. Wymaga ono pewnej wprawy, dlatego najlepiej powierzyć je doświadczonemu groomerowi. Opiekun powinien pamiętać także o regularnym oczyszczaniu uszu i okolic oczu pieska, myciu jego zębów oraz przycinaniu pazurów. 

Choroby szpiców miniaturowych

Szpic miniaturowy to rasa generalnie zdrowa, długowieczna, odporna na niskie temperatury i niekorzystne warunki środowiskowe. Pieski te są żyją średnio 14-16 lat. Nie omijają ich jednak pewne przypadłości.

Szpice miniaturowe często cierpią z powodu chorób charakterystycznych dla ras małych. Psiaki tej rasy są szczególnie narażone na zwichnięcie rzepki. Chorobie sprzyjają zbyt intensywne ćwiczenia, zwłaszcza połączone ze skakaniem, prowadzącym do urazów. Aby uniknąć zwichnięcia rzepki u czworonoga, nie należy pozwalać mu na zeskakiwanie z wysokich mebli. Warto zakupić dla pupila niskie legowisko dla psa i przyzwyczaić do wypoczynku na swoim posłaniu.

Kolejnym problemem notowanym u rasy jest zapadanie się tchawicy. Choroba dotyka najczęściej starsze pieski i objawia się nietolerancją wysiłkową, omdleniami, kaszlem. Dolegliwości ulegają nasileniu pod wpływem pobudzenia emocjonalnego, wysiłku fizycznego i wysokiej temperatury. Niekorzystny wpływ na tchawicę może mieć też stały ucisk jej okolicy, dlatego podczas spacerów z pupilem zamiast obroży lepiej używać szelek.

Typową dla rasy chorobą jest tzw. choroba czarnej skóry. Polega ona na łysieniu połączonym z pokrywaniem się skóry czarnym nalotem. Podobnie jak inne małe czworonogi pomeraniany mają również tendencję do szybkiego odkładania się kamienia nazębnego i problemów z zębami. Latem pieska trzeba chronić przed przegrzaniem – jest on dosyć podatny na udar cieplny. 

Szpice miniaturowe są delikatne i podatne na urazy, dlatego należy poinstruować dzieci, jak powinny się z nimi obchodzić. W przypadku kilkulatków trzeba nadzorować ich wszystkie interakcje z czworonożnymi podopiecznymi.

Wielu kłopotów zdrowotnych u rasy (takich jak np. choroby oczu) można uniknąć poprzez odpowiednią pielęgnację i profilaktykę zdrowotną. Przy odpowiedniej opiece uroczy czworonóg z pewnością aż do późnej starości zachowa wrodzony wigor i świetną kondycję fizyczną.