Dysplazja stawów - diagnoza, która dla wielu właścicieli psów brzmi jak wyrok. Czym jest, jak powstaje i czy możemy ustrzec przed nią naszego czworonoga?

Dysplazja (HD) jest schorzeniem polegającym na niewłaściwym ukształtowaniu stawów biodrowych podczas rozwoju układu szkieletowego szczenięcia. Istotą choroby jest niedopasowanie kości udowej do panewki miednicy, na skutek braku stabilności stawu.  W efekcie dochodzi do zwichnięć, pojawiają się zmiany zapalne i zwyrodnieniowe.  Choroba najczęściej ujawnia się u psów młodych, między 4 a 12 miesiącem życia.  Nie jest to jednak regułą - objawy mogą pojawić się także w zaawansowanym wieku, ze względu na dodatkowe zmiany związane z procesem starzenia. Jeśli zauważymy u naszego pupila kulawiznę, problemy z chodzeniem, niechęć do aktywności ruchowej natychmiast skonsultujmy się z weterynarzem, który wdroży odpowiednie leczenie.  Warto pamiętać, że dysplazja może dotyczyć również stawów łokciowych.

Czynniki ryzyka

Choć choroba powstaje na podłożu genetycznym nie jest prawdą, że nie mamy żadnego wpływu na jej rozwój.  Warto wiedzieć, że dziedziczne są wyłącznie predyspozycje – odpowiednie postępowanie może zapobiec rozwojowi wady. Szczególnie narażone na dysplazję są rasy duże, charakteryzujące się szybkim tempem wzrostu. Już na etapie zakupu szczeniaka należy upewnić się, że żaden z rodziców nie choruje. W przypadku wybranych ras (m.in. bernardyn, nowofundland, hovawart, golden i labrador retriever) badania w tym kierunku są obowiązkowe, a psy chore nie mogą być rozmnażane.  Mimo, że zdrowi rodzice nie gwarantują zdrowego potomstwa ryzyko choroby jest wtedy dużo niższe.

Jeśli nasz ulubieniec należy do rasy, która posiada predyspozycje do schorzenia należy podjąć natychmiastowe środki zapobiegawcze. Jak się okazuje warunki środowiskowe mogą w znaczący sposób ograniczyć rozwój choroby, a co za tym idzie zwiększyć komfort życia naszego podopiecznego.  Nadmierna aktywność pupila - forsujące ćwiczenia i psie sporty w okresie szczenięctwa, mogące obciążać stawy stanowią jeden z najpoważniejszych czynników ryzyka. Czy oznacza to jednak konieczność wyeliminowania wszelkiej psiej aktywności?  Z całą pewnością nie – wręcz przeciwnie umiarkowana dawka ruchu jest niezbędna, a nawet może chronić czworonoga przed rozwojem choroby.  Jak wykazały badania szczególnie istotna jest możliwość codziennych spacerów na zróżnicowanym i umiarkowanie pofałdowanym terenie. U psów, które w okresie do 3 miesięcy miały zapewnioną taką aktywność rozwój dysplazji był wyraźnie ograniczony. Chorobie może z kolei sprzyjać codzienne korzystanie ze schodów w okresie wzrostu. [1]

Co robić, aby nasz pies nie zachorował?

Istotną rolę w zapobieganiu dysplazji odgrywa prawidłowa dieta.  Podstawą jest dobrze zbilansowana karma – dostarczająca odpowiednią dawkę energii i składników odżywczych. Warto pamiętać, że utrzymanie psa szczupłego jest w tym przypadku niezbędne. Nadwaga lub otyłość prowadzi do nadmiernego obciążenia stawów, a w konsekwencji może wpływać na progresję wady. Szczególnie istotna jest odpowiednia podaż wapnia – jego nadmiar może być przyczyną niewspółmiernego rozwoju kośćca, więzadeł i torebek stabilizujących staw.  Ruch i aktywność fizyczna są wskazane, zalecane jest jednak ograniczenie intensywnych ćwiczeń, które mogłyby doprowadzić do urazu. Lepiej wybierać krótkie i częste spacery niż długie i intensywne przechadzki. Warto zaopatrzyć się w chondroprotetyki - suplementy z kwasem hialuronowym, glukozaminą i chondroityną chroniące chrząstkę stawową.

Jak leczyć dysplazję stawów?

W łagodnych przypadkach dąży się jedynie do zatrzymania postępu choroby i ograniczenia bólu. Służą temu odpowiednio dobrane przez lekarza środki farmakologiczne. Pomocne w redukowaniu objawów mogą być zabiegi rehabilitacyjne i masaż leczniczy. W przypadku zaawansowanej choroby często jedynym skutecznym rozwiązaniem pozostaje leczenie operacyjne.

Zdjęcie: Fotolia.com
Źródła: 1.    https://www.sciencedaily.com/releases/2012/03/120326112842.htm