Ogromne rozmiary i niewyczerpane pokłady serdeczności – bernardyn to prawdziwy czworonożny olbrzym o gołębim sercu. Psy tej rasy zostały stworzone do pracy, a ich umiejętności były nie do przecenienia podczas wielu akcji ratowniczych. Dziś bernardyny to jednak przede wszystkim niezawodni czworonożni przyjaciele i cenione psy rodzinne. Co warto wiedzieć o psie św. Bernarda? Jak opiekować się bernardynem?

Bernardyn – wygląd

Bernardyny to z pewnością psy, które zwracają uwagę już na pierwszy rzut oka. Wysokie i mocno zbudowane, z dużą głową – sprawiają wrażenie silnych i majestatycznych. Ze względu na rozmiary (samce: 70-90 cm, samice: 65-80 cm) i masę ciała (samce: 64-82 kg, samice: 54-64 kg) zaliczane są do największych ras psów. Waga niektórych czworonogów może czasami nawet przekraczać 100 kg.

Bernardyny mają ciemnobrązowe oczy i trójkątne, zwisające uszy. Charakterystyczną cechą tych psów jest też zwisający kącik dolnej wargi. Ze względu na długość sierści w obrębie rasy wyróżnia się dwie odmiany: krótkowłosą (z prostym, przylegającym do ciała włosem okrywowym, gęstym podszerstkiem) i długowłosą (z prostym lub falistym włosem okrywowym średniej długości, obfitym podszerstkiem, piórami na kończynach, portkami i silnie owłosionym ogonem). U bernardynów jedynym dopuszczonym przez wzorzec umaszczeniem jest maść biała, pokryta rudymi i czerwonymi łatami.

Historia rasy bernardyn

Bernardyn to pies z długą historią. Przodków olbrzymiego czworonoga należy szukać wśród azjatyckich molosów, które zostały sprowadzone przez Rzymian na teren Szwajcarii na początku nowej ery. Początek rasie dały krzyżówki z mastifem tybetańskim i pirenejskim psem górskim. Obecność w rodowodzie genów tych dwóch czworonogów doprowadziła do powstania rasy, która miała wykazywać jednocześnie cechy psa pasterskiego i obronnego.

Dalszy rozwój i swoją nazwę rasa zawdzięcza jednak mnichom prowadzącym schronisko na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. To właśnie zakonnicy zaczęli wykorzystywać bernardyny do stróżowania. Z czasem rola odgrywana przez psy znacznie ewoluowała – czworonogi zaczęły zajmować się wyszukiwaniem i ratowaniem pielgrzymów. Według legendy jeden z bernardynów, o imieniu Barry, miał uratować ponad 40 osób. Niestety, w późniejszych latach rasie groziło wyginięcie. Wprowadzenie do hodowli nowofundlandów doprowadziło do wykształcenia się odmiany długowłosej bernardyna.

Po połączeniu Szwajcarii i Włoch tunelem bernardyny zyskały popularność jako psy do towarzystwa. Pierwszy wzorzec rasy został ustanowiony 2 czerwca 1887 r. Zgodnie z klasyfikacją FCI bernardyn zaliczany jest do grupy 2 (pinczery, sznaucery, molosy i pasterskie psy do bydła) i sekcji 2.2 (molosy typu górskiego). Wizerunek bernardyna został spopularyzowany dzięki filmowi familijnemu „Beethoven”, w którym tytułową rolę zagrał psiak tej rasy.

↓ ZABAWKI DLA PSÓW ↓

Bernardyn – charakter

Choć bernardyny budzą respekt ze względu na swoje pokaźne rozmiary, w rzeczywistości są uosobieniem psiej łagodności. Na co dzień spokojne i zrównoważone – nie mają skłonności do agresji ani gwałtownych reakcji na bodźce. Kiedy trzeba, potrafią jednak stanąć w obronie swojej rodziny. Obcych traktują z pewnym dystansem i podejrzliwością. Wobec bliskich osób są za to niezwykle lojalne i opiekuńcze. Potrzebują bliskości ludzi i źle czują się pozostawione na uboczu.

Mimo że psy tej rasy mogą jawić się jako dosyć letargiczne i leniwe, bardzo lubią się bawić. Są też pojętymi uczniami, choć bywają nieco uparte. Dzieci traktują z dużą delikatnością. Bernardyny dobrze dogadują się także z innymi zwierzętami mieszkającymi w domu i rzadko wdają się w konflikty. Psy tej rasy są czujne, odważne i zdeterminowane. Bernardyny to ponadto niezwykle bystrzy obserwatorzy – nic nie umknie ich uwadze.

Dla kogo bernardyn?

Bernardyn to idealny pies rodzinny. Czworonóg ten na ogół dobrze dogaduje się z wszystkimi członkami rodziny. Opiekun bernardyna musi jednak posiadać spore umiejętności szkoleniowe, które pozwolą mu okiełznać tak potężnego pupila.

Bernardyn jest polecany również dla osób, które szukają psa stróżującego. Najlepiej będzie czuł się na większej przestrzeni – w domu z ogrodem. Ze względu na dużą odporność na warunki atmosferyczne bernardyn może przez większość czasu przebywać na zewnątrz – potrzebuje jednak bliskiego kontaktu z ludźmi.

Pies bernardyn – umiejętności i szkolenie

Bernardyny to psy o szerokiej użytkowości. Przez lata doskonale odnajdywały się w roli ratowników. Były cenione przede wszystkim jako psy lawinowe, odnajdujące zaginionych w górach. Ze względu na dużą siłę wykorzystywane były także jako psy pociągowe. Dziś bernardyny rzadko pełnią tego typu funkcje. Dzięki pewnej nieufności wobec obcych, czujności i potężnej posturze z powodzeniem mogą jednak pełnić funkcję stróżów.

Jeśli nasz bernardyn jest po prostu domowym pupilem, powinniśmy wykorzystać jego zdolności węchowe w ramach aktywności rekreacyjnych (np. nosework). Psy tej rasy mają świetną pamięć i orientację w terenie, dlatego mogą czerpać ogromną frajdę z eksploracji otoczenia. Warto więc tak planować trasy spacerów, by stymulowały zmysły czworonoga. Bernardyny nie są typem psich sportowców i lepiej w ich przypadku zrezygnować z wyczerpujących i obciążających stawy aktywności. Najlepsze dla psów tej rasy będą spokojne spacery i aktywności o umiarkowanym natężeniu.

Bardzo ważną rolę w przypadku bernardynów odgrywa odpowiednia socjalizacja, która pomoże ograniczyć nieufność wobec obcych. Choć psy tej rasy są z natury łagodne, ze względu na dużą masę ciała, mogą wyrządzić sporą krzywdę. Właśnie dlatego należy wyznaczyć im jasne granice i z dużą starannością przeprowadzić trening posłuszeństwa. Należy być przy tym konsekwentnym, ale jednocześnie niezbyt surowym, ponieważ bernardyny to psiaki dosyć wrażliwe.

Już od szczenięctwa trzeba wyrabiać u psa nawyk prawidłowego chodzenia na smyczy, by uniknąć późniejszych problemów. Warto zaopatrzyć się w solidne, wzmocnione akcesoria spacerowe (np. skórzane), które uchronią nas i psa przed urazami w nieprzewidywalnych sytuacjach.

Bernardyn – zdrowie

Bernardyny zmagają się głównie z chorobami o podłożu genetycznym i związanymi z ich specyficzną budową. U psów tej rasy stosunkowo często notuje się choroby układu ruchu (m.in. dysplazję stawów biodrowych, zwyrodnienie stawów), wady powiek, choroby serca, problemy z uszami. Poważnym zagrożeniem dla bernardynów jest także skręt żołądka. Niestety, bernardyny nie należą do psów długowiecznych. Zwykle żyją zaledwie 8-12 lat.

Żywienie bernardyna

Bernardyny to psy dość wymagające pod względem żywieniowym. Czworonogi tej rasy potrzebują skoncentrowanego pożywienia, o wysokiej przyswajalności, wymagającego powolnego i długiego rozgryzania. Taki pokarm zapobiega nadmiernemu obciążaniu ich wrażliwego przewodu pokarmowego.

Bernardyna najlepiej karmić gotową karmą przeznaczoną dla psów ras olbrzymich – dostosowaną do wieku. W przypadku tych psów dobrze sprawdzą się także pokarmy z formułą wspomagającą stawy.

W żywieniu bernardynów warto zwrócić szczególną uwagę na substancje wzmacniające stawy, m.in. glukozaminę, chondroitynę, kolagen. Karma dla bernardyna powinna być również bogata w przeciwutleniacze, które opóźnią procesy starzenia.

Warto zadbać o prawidłowy przebieg posiłków psiaka. Bardzo istotne jest zachowanie odstępu między posiłkami a spacerami i aktywnością fizyczną (powinien wynosić ok. 2 godziny przed spacerem i przynajmniej 1 godzinę po). Pożywienie bernardynowi można serwować w miskach spowalniających jedzenie – wydłuży to czas jego posiłków, zapobiegnie zbyt łapczywemu jedzeniu i dolegliwościom trawiennym.

Pielęgnacja bernardyna

Pielęgnacja sierści bernardyna nie jest zbyt wymagająca. Ze względu na gęsty podszerstek występujący u rasy należy regularnie usuwać martwe włosy z szaty psiaka. Krótkowłose bernardyny wymagają wyczesywania przynajmniej raz w tygodniu. By uniknąć filcowania się sierści, u odmiany długowłosej warto zwiększyć częstotliwość tych zabiegów.

Do pielęgnacji sierści bernardyna najlepiej używać grzebieni i szczotek o długich igłach, które pozwolą dogłębnie wyczesać grubą szatę psia. Przydatne do wyczesywania podszerstka mogą okazać się takie akcesoria jak furminator i zgrzebło.

W przypadku bernardynów nie należy zapominać również o regularnym kontrolowaniu oczu i uszu. Do pielęgnacji tych newralgicznych okolic można użyć specjalnych preparatów na bazie substancji naturalnych.