Myszoskoczki to wyjątkowo urocze i przyjazne zwierzaki, które mocno przywiązują się do swych opiekunów. Nie są drogie w utrzymaniu, a ich pielęgnacja też nie sprawia większych trudności. A jednak nawet one mają pewne wymagania i nawyki, które mogą sprawić problem. Jakie są plusy i minusy posiadania myszoskoczka?

Myszoskoczki: podstawowe wiadomości

Myszoskoczki, zwane niegdyś szczurami pustynnymi, to niewielkie ssaki z rzędu gryzoni. Obecnie najpopularniejsze w hodowli są myszoskoczki mongolskie, które przywędrowały do nas aż z dalekich stepów Mongolii i północnych Chin. Zwierzaki te zamieszkują środowisko jałowe i pustynne, więc są przystosowane do życia w bardzo surowych warunkach. Są to zwierzęta stadne, które najlepiej czują się w większych grupach, również w warunkach hodowlanych.

W środowisku naturalnym myszoskoczki kopią głębokie, rozległe nory, ale w przeciwieństwie do innych zwierząt pustynnych nie prowadzą typowo nocnego trybu życia. Są aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy, a siły regenerują podczas krótkich drzemek. Wodę magazynują w warstwie tłuszczu, więc zdolne są do przetrwania nawet najcięższych okresów suszy. Myszoskoczki mogą też pochwalić się doskonałym słuchem, który umożliwia im wychwytywanie nawet najcichszych dźwięków, takich jak trzepot skrzydeł owadów.

Plusy, czyli dlaczego warto hodować myszoskoczki

Największą zaletą myszoskoczków jest łatwość, z jaką można je hodować. Gryzonie te nie mają szczególnych wymagań żywieniowych, bo natura przystosowała je do życia w naprawdę ciężkich warunkach. W zupełności wystarczy im gotowa karma dla myszoskoczków, do tego siano, trawa oraz nasiona. Gryzonie te piją niewiele wody i oddają bardzo mało moczu. Dzięki temu ich klatka nie wymaga tak częstego czyszczenia, jak w przypadku innych zwierzaków.

Myszoskoczki są też zwierzakami wyjątkowo towarzyskimi i energicznymi. Idealnie nadają się w roli przyjaciela i towarzysza dla całej rodziny. Prawidłowo oswojone myszoskoczki same szukają kontaktu z opiekunem, chętnie się bawią i spędzają czas w jego towarzystwie. Zwierzaki te są też niezwykle ciekawskie i odważne. W środowisku naturalnym mają niewielu wrogów, więc szybko przełamują strach i niepokój.

 ↓ POKARM DLA MYSZOSKOCZKÓW ↓

Minusy, czyli co trzeba wiedzieć o myszoskoczkach

Myszoskoczki, podobnie jak wszystkie inne zwierzaki, mają pewne naturalne przyzwyczajenia i potrzeby, które mogą stanowić problem dla potencjalnego opiekuna. Zanim więc zdecydujemy się na hodowlę tego uroczego gryzonia, warto dowiedzieć się jak najwięcej o jego charakterze czy trybie życia. Jakie mogą być minusy posiadania myszoskoczka?

1. Pewien problem może stanowić klatka myszoskoczka oraz organizacja jego przestrzeni życiowej. Trzeba pamiętać, że gryzonie te najlepiej trzymać nie w klatce, a w terrarium. Dlaczego? Otóż w terrarium łatwiej jest zapewnić gryzoniowi skuteczną ochronę przed przeciągami oraz wypełnić je odpowiednio grubą warstwą ściółki. Zwierzaki te kopią głębokie nory, więc minimalna grubość ściółki dla myszoskoczka to około 15-20cm. Dzięki temu gryzoń będzie mógł realizować swoje naturalne, instynktowne potrzeby.
2. Organizując lokum dla myszoskoczka, trzeba pamiętać też o tym, że zwierzaki te potrafią przegryźć dosłownie wszystko. Ich zęby świetnie radzą sobie nawet z plastikiem, więc klatka nie może mieć plastikowego dna ani żadnych innych elementów wyposażenia. Najlepiej sprawdzi się szklane terrarium, bo metalowe pręty też będą obgryzane. W klatce powinno znaleźć się jak najwięcej gałęzi i drewnianych gryzaków, które zapewnią gryzoniom odpowiednią rozrywkę i zajęcie.
3. Myszoskoczki są dość głośne. Wydaję wiele dźwięków, między innymi popiskują, szurają podczas kopania w ściółce i obgryzają wszystko, co nawinie się pod pyszczek. A warto dodać, że potrafią robić to o każdej porze dnia i nocy, więc każdy, kto poważnie myśli o myszoskoczku, powinien mieć to na uwadze.
4. Myszoskoczki nie należą też do typowych pieszczochów. Gryzonie te są towarzyskie, lubią kontakt z opiekunem i chętnie nawiązują z nim więź, ale trudno oczekiwać od nich grzecznego siedzenia na kolanach. Są na to zbyt ciekawskie i energiczne. Wypuszczone z klatki natychmiast zechcą wyruszyć na przygodę, zwiedzanie każdego kąta w pokoju i badanie wszystkich sprzętów po drodze. Dlatego też wypuszczone na domowy wybieg powinny być stale obserwowane. Ich ciekawość może skończyć się przegryzieniem kabla albo zjedzeniem czegoś trującego.