Lotopałanka karłowata jest prawdziwym rarytasem w sklepach zoologicznych. Sam fakt, że jest torbaczem już czyni ją wyjątkową. Jest przy tym śliczna i potrafi zaprzyjaźnić się ze swoim opiekunem.

Środowisko naturalne lotopałanki karłowatej

Ojczyzną lotopałanki karłowatej jest Australia, Tasmania i Nowa Gwinea.

Wygląd lotopałanki karłowatej

Lotopałanki karłowate są niezwykle pięknymi stworzonkami. Dorastają do około 30 cm długości, z czego połowa przypada na ogon. Mają szare futerko na grzbiecie i białą brodę, szyję i brzuszek. Na grzebiecie, od czoła do ogona biegnie czarny pas. Obraz ten uzupełniają duże uszy i wielkie oczy otoczone czarnymi obwódkami.

Najbardziej charakterystyczną cechą tych ssaków są jednak skórne fałdy, rozpostarte po bokach ciała między przednimi i tylnymi łapami. Skacząc z drzewa na drzewo, lotopałanki rozpościerają je, co umożliwia im lot ślizgowy. Mogą w ten sposób pokonać nawet 50 metrów!

Zachowanie i wymagania lotopałanek karłowatych

Lotopałanki karłowate prowadzą typowo nadrzewny tryb życia. Sprawne poruszanie się w koronach drzew ułatwiają im ostre pazurki i chwytny ogon. Wspinają się niczym wiewiórki, ale są od nich lepsze, ponieważ potrafią szybować w powietrzu. Dzięki tej umiejętności lotopałanka może w poszukiwaniu pokarmu pokonywać duże odległości.

Zwierzątko śpi w dziuplach, w których mości sobie legowisko z liści. Materiał na gniazdo może zbierać nawet wisząc do góry nogami, uczepiona tylnymi łapkami gałęzi. W jednej dziupli często mieszka nawet kilkanaście tych zwierzątek. Lotopałanki są bowiem bardzo towarzyskie i w naturze żyją w stadach.

Dlatego najlepiej hodować przynajmniej dwie sztuki, by mogły cieszyć się swoim towarzystwem. Jeśli mamy tylko jedną lotopałankę, powinniśmy poświęcać jej dużo czasu.

Lotopałanki potrzebują dużych klatek. Przynajmniej metr długości i półtora metra wysokości dla dwóch sztuk. Wewnątrz montujemy gałęzie do wspinania i zawieszamy domek, w którym nasze zwierzątka będą spały (możemy zastosować dużą budkę lęgową dla ptaków). Wewnątrz domku urządzamy lotopałankom odpowiednie legowisko.

Warto nasze zwierzątka wypuszczać z klatki na codzienne spacery po mieszkaniu. Są przecież bardzo ruchliwe i musimy zapewnić im dużo ruchu. Nie mówiąc już o tym, że takie spacery sprzyjają nawiązywaniu kontaktów z naszym pupilem. Pamiętajmy tylko zamknięciu okien albo zabezpieczeniu ich siatką o małych oczkach. Jeśli tego nie zrobimy, możemy stracić naszą lotopałankę na zawsze!

Naszym lotopałankom możemy zbudować także wolierę ogrodową, w której zwierzątka będą mogły cieszyć się pobytem na świeżym powietrzu. Oczywiście tylko lecie. Woliera powinna być częściowo zadaszona i oczywiście wyposażona w konary do wspinania i budkę do spania.

Lotopałanka karłowata jest najbardziej aktywna wieczorem i w nocy.

Pożywienie lotopałanek karłowatych

W naturze ulubionym pokarmem lotopałanki karłowatej jest sok z eukaliptusów i akacji oraz nektar z kwiatów. Taki pokarm trudno jest zdobyć, ale możemy zastąpić go specjalnym pokarmem dla lorys, który w formie proszku dostępny jest w sklepach zoologicznych.

Dobry jest też naturalny i nie słodzony miód. Lotopałanki jedzą również słodkie i bardzo soczyste owoce, które w niewoli stanowią zwykle podstawę ich diety, oraz owady i ich larwy.

Rozmnażanie lotopałanek karłowatych

Ciąża trwa 21 dni. Jak wszystkie torbacze, lotopałanki nie wytwarzają łożyska, dlatego młode rodzą się w bardzo wczesnym stadium rozwoju. Dalszy ich rozwój przebiega w torbie na brzuchu matki.

Systematyka lotopałanki karłowatej

Lotopałanki należą do torbaczy – grupy ssaków, której przedstawiciele żyją głównie w Australii i na Tasmanii. Lotopałanki karłowate nazywane są również workolotami karłowatymi lub po prostu latającymi wiewiórkami.

Królestwo: zwierzęta
Typ: strunowce
Podtyp: kręgowce
Gromada: ssaki
Podgromada: ssaki żyworodne
Szczep: ssaki niższe
Rząd: dwuprzodozębowce
Rodzina: lotopałankowe
Rodzaj: Petaurus
Gatunek: Petaurus breviceps (lotopałanka karłowata)

Tekst: Jacek P. Narożniak
Zdjecie: Fotolia.com